درگذشته روستا فاقد امکانات بود مدرسه نداشتیم رادیو تلویزیون اسباب بازی نبود زمستان خیلی برف می آمدشبهای زمستان طولانی تمام نمیشد شبها کنار کرسی می نشستیم قصه حسین کرد حسنیار میزا ئوچقشلی  و دهها قصه دیگر را از زبان پدران مادران وپدر بزرگها ......را گوش میدادیم وخوراک ما بجای پفک نمکی وچیپس امروز گندم برشته بودخدا رفتگان را بیامرزد پدرم در قصه گوئی استاد وحرفه ای بود بیان خیلی فصیح وکلام زیبا داشت اغلب بستگان برای شنیدن قصه های وی به عنوان شب نشینی به خانه ما می آمدند ابتدا قصه را با اشعار طنز آغاز مینمود والبته باموضوع قصه ارتباطی نداشت مثلا میگفت :

حامام حامام ایچینده

قلبیر سامان ایچینده

دوه دللک لیگ ائلر

کهنه حمام ایچینده

غورباغینان توسباغاکتی کبین کسمگه

گامیش پالاس بوروندی کتدی قولاغ آسماغا

قارشقا شیللاق آتدی

دونین بوینی باتدی... وآخر قصه هم معمولا یک شعر طنز گونه میگفت :

هریانمیز داغ اولسون

گونلریمیز آغ اولسون

من نغیلی قوتاردیم

ائشیدنلر ساق اولسون

ناگفته نماندما با شوق ذوق فراوان سر پا گوش قصه ها را گوش میدادیم آنها درس زندگی جوانمردی وانسانیت بود

تاخاطره ای دیگر بدرود